Afgelopen zondag kreeg ik een melding dat de actie van #lachmetjeogen twee jaar geleden was. Ik zocht #lachmetjeogen op Instagram op en scrolde helemaal naar beneden. Ik zag een heleboel foto’s van verzorgenden en verpleegkundigen die lachten met hun ogen met beschermende kleding. Een gevoel van trots overspoelde me.
Ik dacht direct terug aan de heftige periode destijds en las mijn blogs door. Toen ik dus nog verpleegkundige was.
Deze ging over een nachtdienst waarin een echtpaar naast elkaar aan het sterven was, door C:
“Toen de arts vertelde dat haar echtgenoot was overleden, antwoordde zij: ‘Dat is mooi.’ Wij verbreken hun laatste fysieke contact door zijn hand uit de hare te halen, trekken het gordijn tussen hen in dicht en beginnen met het afleggen van meneer.”
Ik haalde met een collega zijn hand uit de hare, toen hij overleden was, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het de normaalste zaak was dat wij daarna de morfinepomp bij haar aansloten, om haar lijden te verlichten.
Opgelucht dat zij overleden was
Ik weet nog dat ik opgelucht was toen ik die avond hoorde dat zij al overleden was voor mijn dienst begon. Enerzijds zodat ik haar niet hoefde te zien sterven, maar belangrijker: dat ze niet meer zo lang had hoeven lijden. Alsof je niet lijdt als je je man naast je ziet vechten en ziet sterven. En dat ze zoveel van hem hield en hem rust gunde, dat ze ‘dat is mooi’ zei toen hij gestorven was.
Ik ben geen praktiserend verpleegkundige meer, maar ik weet ook nog hoe ik in die periode continu ‘aan’ stond en hoe lastig ik het vond om te ontspannen. Ik was streng voor mezelf, moest er altijd zijn voor anderen en tot ik migraine kreeg van mijn nachtdiensten had ik me praktisch nooit ziek gemeld.
Altijd sterk, streng en ‘aan’. Herken je het in jezelf?
Ik weet nog wel dat ik een tijd geleden een aantal vragen testte op mijn Instagram. De uitkomsten hiervan vond ik schokkend.
Schuldig als je je ziek meldt
- Voel jij je schuldig als je je ziek meldt?
- Wat is makkelijker, tegen jezelf of tegen een collega zeggen dat jij/hij moet thuisblijven?
- Waarom?
De uitkomsten:
- 90% (161 mensen) ja, 10% (18) nee
- 98% op collega, 2% op zelf (183 totaal)
- Dit waren een aantal thema’s:
- Het zorgt voor belasting van mijn collega’s
- Het zorgt voor belasting van mijn patiënten
- Ik voel mij verantwoordelijk als er iets gebeurt
- Bang voor een oordeel
Daarnaast wil ik je nog 2 quotes voorleggen uit de reacties:
1. “Iemand anders moet zijn vrije dag misschien opgeven terwijl je weet dat die hem hard nodig heeft.”
En jij dan? Jij hebt hem ook hard nodig toch?
2. “Omdat ik mezelf niks waard vind.”
……..
Ik vind mezelf niks waard
Laat dit even bezinken. Wat vind je hiervan? (Behalve dat dit geen waterdichte conclusie is.)
Hoe dit het op mij overkomt? Ik vind het niet gek dat 98% het makkelijker vindt om tegen een collega te zeggen dat ze thuis moeten/mogen blijven. Maar als 98% dit vindt en zegt. Als je weet dat zij hetzelfde doen… Waarom zou je je dan schuldig voelen naar je collega’s als je je ziek meldt?
Voor mij was en is dit een bevestiging dat verpleegkundigen beter voor een ander dan voor zichzelf zorgen. Sterker nog: als je moeite hebt om jezelf ziek te melden, betekent dat dat je die ruimte niet in durft te nemen.
En dat zegt weer iets over jouw zelfbeeld. “Omdat ik mezelf niks waard vind.” Dat klinkt heel extreem misschien, maar dit is wel de harde en simpele waarheid.
Je vindt jezelf blijkbaar niet de moeite waard om je ziek te (mogen) melden en voelt je daarom schuldig. Terwijl je waarschijnlijk rationeel kan bedenken dat je je gewoon ziek mag melden en dat je je niet zo hoeft te voelen. En toch voel je je zo.
Een negatief zelfbeeld
Dat zelfbeeld is echt niet nieuw voor mij. Ik geef regelmatig interactieve webinars en wat ik daarin doe ik mensen in laten zien waarom ze zo streng voor zichzelf zijn en waarom ze continu sterk moeten zijn. Het gaat van regels, bijvoorbeeld ‘ik moet sterk zijn’, naar masker gedrag (je sterker voordoen dan je je voelt) naar beperkende overtuigingen. De meest beperkende overtuigingen die ik daarin tegenkom en echt geen uitzondering is?
Ik ben niet goed genoeg. Ik ben middelmatig. Ik ben tot last. Ik ben zwak.
Dus we kunnen het met z’n allen blijven hebben over Calimero-gedrag en dat we daarmee moeten stoppen voor meer verpleegkundig leiderschap en zeggenschap… Maar hoe stop je daarmee als je je diep van binnen Calimero voelt (en dat niet weet)? Je anders voordoen dat je je voelt en bent is op de lange termijn geen duurzame oplossing. Nee, het is een destructieve oplossing.
Die 98% komt echt niet alleen vanuit een negatief zelfbeeld, dat begrijp ik ook wel. Het heeft met de cultuur en het systeem (hoge werkdruk, weinig waardering etc.) te maken, zonder daar al te veel over uit te wijden nu.
Moeite met grenzen aangeven
Hoe makkelijk denk je dat grenzen aangeven is als je zelfbeeld niet positief en krachtig is? Hetzelfde geldt voor stoppen met pleasen en dus ruimte innemen. Maar voordat je dat kan, moet je weten wat je wilt. Want als je niet weet wat je wilt, kan je niet kiezen voor wat je wilt en kan je niet krijgen wat je wilt. Als je dat weet, kan je je uitspreken zoals je wilt, doen wat je wilt en kiezen voor wat je wilt.
Even een korte vragenlijst voor je hoe goed jij bent in grenzen stellen en ‘nee’ zeggen. Als jij nee zegt:
- Ga je eerst nadenken over wat andere van die ‘nee’ zullen vinden.
- Of ze je nog aardig vinden als je ‘nee’ zegt.
- En of je er nog bij hoort als je ‘nee’ zegt.
- Als je dan ‘nee’ hebt gezegd, voel je een kut gevoel omhoog komen. En je komt in de piekerfabriek terecht waar no way out is op dat moment.
Op dat moment
Geldt dit voor jou? Dit ‘nee’ zeggen heeft met veel meer te maken dan alleen ‘nee’ zeggen. Het draait dus om je zelfbeeld, om grenzen aangeven, om ruimte (in durven te) nemen.
En ja, als je ‘nee’ gaat zeggen, je grenzen aangeeft en ruimte in gaat nemen, komt je zelfbeeld naar voren. En je negatieve overtuigingen. Daarom is dat op dit moment voor jou zo moeilijk. Je zelfbeeld is negatief.
Dat leidt er momenteel toe dat jij niet zegt wat je denkt en/of kiest voor wat je verlangt en je je leven niet leidt zoals jij zelf wilt. Maar dat hoeft niet zo te blijven.
Laat mij je helpen. Laten we samen op zoek gaan naar jouw zelfbeeld en je beperkende overtuigingen.
Mijn voorspelling is dat je minder mag gaan geven en meer mag gaan ontvangen. In jouw woorden: minder zorgen en meer zorg ontvangen en accepteren.
En dan weet je ook direct waarom je je schuldig voelt als je je ziek meldt. Want nogmaals, dat komt daar vandaan.
Zonder actie, geen resultaat
Als je direct in actie wilt komen en resultaat wilt boeken, heb ik iets voor jou. Een training over grenzen aangeven.
Na deze training:
- Weet je waar en bij wie je je grenzen aan mag gaan geven en hoe je dat doet.
- Durf je de confrontatie op te zoeken in plaats van jezelf weg te cijferen door dichtbij jezelf te blijven.
- Kan je je grenzen op tijd herkennen zodat je ze eerder kan aangeven (in plaats van balen van jezelf als je ‘ja’ zegt).
- Durf je te kiezen voor gelijkwaardige relaties en ben je in verbinding met jezelf omdat je voelt dat je het waard bent.
- Weet je wie je werkelijk bent, wat je belangrijk vindt en durf je daarvoor te kiezen.
In het document vind je een aantal prachtige reviews, dus bekijk die vooral even.
Omdat we in een groep te werk gaan, gaat het sowieso heel erg krachtig zijn.
Het blijft niet bij ‘simpel’ praten over grenzen, we gaan ook heel veel oefeningen doen. Korte, concrete oefeningen die je inzichten én handvaten geven over jouw grenzen en hoe je die bewaakt.
Je investeert in rust in je kop, rust in je lijf en verbinding met jezelf.
Voor meer informatie, klik hier. Als je erbij wilt zijn, kan je me mailen op thomas@thomasgroen.nl of op 06-51669448.