Over mij

Toen ik elf jaar oud was gebeurde er iets verschrikkelijks. Het leidde tot Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) en een negatief zelfbeeld. In april 2019 besefte ik voor het eerst dat mijn verhaal geen verhaal van zwakte was. Het is een verhaal van intense kracht. En die kracht heeft ervoor gezorgd dat ik mijn missie ontdekte: hulpverleners helpen zonder maskers door het leven te gaan zodat ze hun leven kunnen leiden zoals ZIJ willen en leiderschap (terug) kunnen pakken en niet meer continu aan de verwachtingen van anderen proberen te voldoen.

Na Argentijnse regen komt zonneschijn

Toen ik 11 was gingen we met ons gezin naar Zeeland. Ik zat aan de campingtafel en de pan soep viel in mijn schoot. Het enige wat ik nog weet van de ambulancerit was dat de sirenes aanstonden en dat m’n pijnscore een 2 op schaal van 10 was. Uiteindelijk lag ik 2 weken in het ziekenhuis met een operatie en een lang hersteltraject.

Ik hield er uiteindelijk Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) aan over en ging in totaal drie keer naar de psychologe. De laatste keer was na mijn reis door Zuid-Amerika heen, waar ik op mijn 25e doorheen trok.

Ik zag Peru, Bolivia, Chili en Argentinië en het was de beste tijd van mijn leven. Ik zag de mooiste wereldwonderen van de wereld en besloot rond kerst en oud en nieuw in Buenos Aires te zijn. Rond het nieuwe jaar, kreeg ik koorts. Stoer en koppig als ik was, als een echte verpleegkundige, dacht ik: ‘Gaat wel over’.

De koorts kwam elke nacht en ik kreeg nachtmerries. Ik ging naar een arts te gaan en die gaf mij antibiotica mee. De koorts daalde, maar ik kreeg een allergische reactie en kreeg overal uitslag en intense jeuk.

Ver weg van huis met een allergische reactie en ik voelde me voor het eerst in het grote Zuid-Amerika alleen. De koorts nachtmerries deden mij denken aan mijn PTSS-periode met o.a. nachtmerries, de jeuk bracht me door de stress terug naar mijn brandwondentijd. Het gevoel van alleen zijn werd eenzaamheid. En dat is een verschrikkelijk gevoel.

Thuis gekomen voelde ik aan alles dat mijn verwerking nog niet klaar was. Ik besloot naar de psychologe te gaan, voor de derde keer. Voor de tweede keer kwam het vanuit mijzelf. En hoe krachtig dat nu ook klinkt, zo voelde het van binnen niet. Het voelde alsof ik wéér aan zwakte toegaf en ik schaamde mij. Ik was weer boos op mezelf dat ik het niet zelf had kunnen oplossen.

Na dit traject, met de heftigste EMDR ervaring, voelde ik mij sterker dan ooit. Ik voelde dat het geen zwakte was om (zelf) hulp te zoeken en je kwetsbaar op te stellen, maar juist kracht. Ik was al verpleegkundige en hielp mijn patiënten, maar vanaf toen voelde mijn missie groter dan dat. Doordat ik zelf zo vaak gevallen en opgestaan ben en weet hoe het voelt, wil ik dit ook voor anderen kunnen betekenen. Ik moest meer impact maken.

Thomas Groen, coaching voor verpleegkundigen

Maar wat heeft het mij gebracht! Mindfulness leven in het hier en nu, genieten van het moment, minder moeten en meer zelfcompassie. Nooit gedacht dat ik ooit zo’n zweverige hippie zou worden, maar I love it. Dit is wie ik wil zijn, en daar ga ik nu voor. 

Thomas, dank voor je openheid, kritische vragen, oprechtheid, luisterend oor en vooral je humor! Ik heb vaak gelachen, vaak ook niet; maar zonder jouw hulp zou ik op korte termijn zeker geen hippie zijn geworden die ik stiekem altijd heb willen zijn. 

Anneline Koetsier
Nynke, Review Thomas Groen

Ik ben bewuster geworden in wat ik nu doe met betrekking tot kwetsbaar opstellen en beter weten/voelen/aangeven waar mijn grenzen liggen en voornamelijk om beter inzicht te hebben in wat van mij is en wat van de ander. Hierin heb ik tot nu toe de meeste ontwikkeling gemaakt.

Vanuit mijn omgeving en vooral van de mensen die mij niet vaak zien kreeg ik onder andere terug dat ik veranderd ben in positieve zin. Voornamelijk dat ik meer open ben, inspirerend en dat ik steviger sta.

Nynke Busschers

Het masker valt, de mens blijft…

Impact maken voelde altijd als een ver van m’n (ziekenhuis)bed show. Ik ben opgegroeid in een dorp in Noord-Holland, Uitgeest, waar ‘doe maar normaal, dan doe je gek genoeg’ praktisch het motto was. Ik was altijd een verlegen, vrolijk en sportief jongetje. Ik was altijd buiten te vinden en tenniste en voetbalde op redelijk niveau.

Toen ik elf was gingen we met ons gezin naar Zeeland. Ik zie het nog zo voor me. Ik zit aan de campingtafel, m’n moeder zet de pan soep neer, hij valt om en de soep valt in mijn schoot. Ik was voor 21% zwaar verbrand en heb in totaal 2 weken in het ziekenhuis gelegen met een huidtransplantatie en een uitgebreid nazorgtraject.

Toen ik 15 was, ontwikkelde ik verschrikkelijke, realistische nachtmerries van mijn brandwondenperiode. Ik blokkeerde en durfde zelfs niet meer te slapen. Ik zag geen uitweg meer en moest het wel vertellen. Ik schaamde me en het voelde als zwakte, als verlies. Ik had hulp nodig. Bij de psychologe werd de diagnose PTSS gesteld.

Dit traject had weinig effect, omdat ik me te weinig openstelde; ook tegenover de mensen die dichtbij me stonden. Ik kon er niet over praten. Ik was nog steeds de van buiten zogenaamd stoere, harde, gesloten Thomas. Ik voelde me onbegrepen en eenzaam.

Op mijn 21e wilde ik terug in therapie voor een negatief zelfbeeld. Ik ging aan mezelf werken, liet mezelf om steun vragen. Ik begon de kracht van kwetsbaarheid in te zien en begon mijn ontwikkeling tot een open persoon.

Het echte nieuwe begin was in het traject daarna, wat ik hiervoor beschreef. Ik had mij altijd een kwetsbaar watje gevoeld en daardoor allesbehalve stoer of mannelijk. Nu zag ik in dat ik juist mannelijk en krachtig was door me zo open te (kunnen) stellen.

In mijn werk als verpleegkundige miste ik iets. In januari 2020 startte ik een coachingsopleiding bij het ICM en werd ik coach bij Personal Body Plan. Ik zag mensen werken aan zichzelf en geweldige resultaten behalen. Ze namen verantwoordelijkheid voor en oefenden invloed uit op hun eigen gezondheid. Ik kreeg alleen maar lovende recensies en had een gemiddelde van een 9.6 uit 73 beoordelingen.

Thomas Groen, coach, zwart wit

Mijn werk als verpleegkundige begon meer en meer als pleisters plakken te voelen en om mij heen zag ik artsen en verpleegkundigen een rat race houden. Onregelmatige werktijden, hiërarchie en er werd weinig gesproken over de impact van de gebeurtenissen.

Ik heb zelf ook heel lang geprobeerd me anders voor te doen dan ik ben en dat leidde tot alleen maar meer ontevredenheid. Soms probeerde ik een macho man te zijn: snel, glad en dominant. Maar wie hield ik voor de gek?

Waarschijnlijk heb jij dit beroep niet zomaar gekozen. Ik denk dat ook jij een verhaal hebt om te delen, wat je nu bewust of onbewust nog niet durft of doet. Maar voel je het niet knagen?

Ik heb mijzelf geaccepteerd zoals ik ben en ben tevredener dan ooit. En dat gevoel gun ik iedereen. Helaas zie ik veel mensen door hetzelfde heengaan als ik deed. Ze zijn zonder zelfvertrouwen op zoek naar meer, terwijl ze minder bereiken. Altijd en alleen maar op zoek naar korte termijn geluk in plaats van lange termijn geluk.

Ze zeggen niet wat ze denken, omdat ze bang zijn afgestraft te worden. Ze doen niet wat ze willen, omdat ze bang zijn niet goed genoeg te zijn.

En dat is precies waar ik het verschil kan maken voor je.

Ik ben coach en help verpleegkundigen zonder maskers door het leven te gaan zodat ze hun leven kunnen leiden zoals ZIJ willen en leiderschap (terug) kunnen pakken en niet meer continu aan de verwachtingen van anderen proberen te voldoen.

Oke dan. Ben je altijd zo serieus? Dit zou je nog meer weten als je me echt goed kent:

  • Ik ben nog steeds sportief. Ik fitness minimaal 4 keer in de week en padel af en toe. Soms ga ik hardlopen, maar daar heb ik een absolute haat-liefde verhouding mee.
  • Ken je van die mannen die nooit iets willen horen over baby’s en/of kinderen? Zo was ik ook, tot ik zelf oom werd van mijn nichtje Nora en mijn neefje Benjamin.
  • Niks is me te gek qua combinaties om te eten. Ik vind het zelf redelijk normaal, maar ik word altijd uitgelachen om m’n krentenbol met filet americain project. (Disclaimer: was super lekker, proberen dus!)  
  • Voor flauwe (woord)grappen geldt: hoe slechter de grap, hoe beter. Ken jij er nog eentje?
  • Mijn moeder zei vroeger altijd ‘Op tijd stoppen!’ tegen mijn broer, maar zelf heb ik er ook een handje van. Dat geldt vooral bij grappen maken.
    Tijdens mijn werk als verpleegkundige was ik eens in een ‘prank-war’ beland met een collega. Ik had natte proppen toiletpapier in mijn schoenen gevonden en besloot de schoenen van de tegenpartij in de vriezer te zetten. Zie maar eens te werken met ijskoude schoenen als verpleegkundige…
    Ik vond het leuk, anderen vonden dat ik te ver was gegaan.

Liever mijn verhaal beluisteren in mijn podcast?

En nu is het jouw beurt!

Mijn levensverhaal staat hier op papier (ik zou je nog een langere kunnen vertellen, maar die bespaar ik je). Wat is jouw verhaal? Wat zorgde ervoor dat je hem tot hier las? Waar herken je jezelf in?

Je kunt het formulier hieronder gewoon invullen. Ik reageer op werkdagen binnen 24 uur.

"*" geeft vereiste velden aan

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.