“De zorgsector heeft te weinig aandacht voor talentontwikkeling.
Dit concludeerde het HR-adviesbureau Stichting GITP op basis van een peiling onder verpleegkundig personeel van zowel ziekenhuizen als verpleeg- & verzorghuizen en thuiszorg een tijd geleden.
Een van de resultaten uit het representatieve kwantitatieve onderzoek (n=242) is dat de verpleegkundigen in beide categorieën hun werk beoordelen met gemiddeld een 8,0 op een schaal van 10. Uit de opiniepeiling is af te leiden dat zorgprofessionals erg betrokken zijn bij hun werk en vooral veel voldoening halen uit teamwork, afwisselend werk en de waardering die zij ontvangen van patiënten.
Als belangrijkste minpunten van het werk werkdruk-verhogende factoren genoemd, zoals: ‘regels & protocollen’, ‘administratie’ en bedreigingen van het werkgeluk zoals: ‘gebrek aan aandacht voor persoonlijke ontwikkeling en teamontwikkeling’. Opvallend is dat 20 tot 25 procent van de responsgroep verwacht binnen nu en twee jaar een vergelijkbare baan te hebben binnen de sector, maar dan wel bij een andere zorgorganisatie. Als belangrijkste motivatoren voor een andere baan worden genoemd: teamontwikkeling en een professionelere organisatie.
GITP concludeert dat de voornaamste oplossingen te vinden zijn in: aandacht, tijd en budget voor persoonlijke ontwikkeling en teamontwikkeling. Meer dan helft van de ondervraagden vindt dat hun werkgever te weinig doet aan talentontwikkeling. Aanpakken van de regeldruk: 90 procent van de verpleegkundigen geeft aan dat regeldruk hun werk beïnvloedt en werkdrukverhoging met zich meebrengt. De ondervraagden zien veel in zinvolle digitalisering en innovatie van met name administratieve systemen.”
Verpleegkundigen willen hun talenten niet ontwikkelen
242 mensen is natuurlijk geen vetpot, maar we doen het er gewoon mee. Om heel eerlijk te zijn, kan ik niet zeggen dat ik verbaasd ben hierover.
Ik ben ervan overtuigd dat heel veel verpleegkundigen zelf helemaal niet hun talenten willen ontwikkelen, ondanks wat dit artikel zegt. Je talent ontwikkelen is namelijk heel spannend en eng en nieuw en dat vinden wij verpleegkundigen helemaal niet leuk.
Buiten je comfortzone is vaak een no go. We willen eerst kijken of we het kunnen oplossen of dat we onze eigen talenten kunnen ontwikkelen, als we ons al willen ontwikkelen. Tenzij de werkgever dat voor je betaalt, je alles toestuurt en je volledig ontzorgt richting de dag en je er niet te veel moeite van ondervindt om het te regelen.
Life begins outside your comfort zone
Het is een verschrikkelijk cliché, maar oh zo waar. Het slechte nieuws is dat je comfortzone niet je beste raadgever is. Een aantal voorbeelden:
- Als je gewend bent altijd aan en beschikbaar te zijn, kan een stap terug doen voor jezelf als luiheid voelen.
- Als je gewend bent om aardig en gemakkelijk in de omgang te zijn, kan het aangeven van grenzen als agressief, kil en onaardig voelen.
- Als je gewend bent om bescheiden te zijn en je op de achtergrond te bevinden, kan het als arrogantie voelen om in je kracht te staan.
- Als je eraan gewend bent om de behoeften van anderen boven die van jezelf te stellen, kan het egoïstisch voelen om prioriteit te geven aan jezelf.
De manier waarop je hebt geleerd te overleven en erbij te horen, is niet de manier om de man/vrouw te worden die je kan zijn.
Het kan heel pijnlijk zijn om tot het besef te komen dat hoe je de dingen momenteel doet, niet meer voor je werken. Het zet je aan het denken, waardoor je gaat piekeren, je vastloopt en je in een limbo van jezelf terecht komt.
Alleen praten is ook je comfort zone
Mensen vertrouwen op hun comfort zone om te groeien: een fixed mindset. Ik zie en hoor dit zeer regelmatig om mij heen. Sterker nog, alleen praten en over jezelf nadenken kan ook nog een verkapte manier van je comfort zone zijn.
Het is heel nuttig om met persoonlijke ontwikkeling bezig te zijn. Boeken lezen en coaching krijgen helpen je om bewustzijn te creëren over je niet-helpende en -werkende patronen. Maar aan alleen inzichten heb je helemaal niks. Je hebt er pas iets aan als je er toegewijde actie aan vastknoopt. To do lijstjes op de korte, middellange en lange termijn.
Dat is precies de reden waarom je, als je instapt bij mijn 1 op 1 coaching, niet 1 maar 2 maanden mee doet aan het groepsprogramma. Om al die nieuwe, duurzame gewoontes extra goed te kunnen integreren.
Je kan namelijk naar een psycholoog of coach (blijven) gaan tot je een ons weegt om over jezelf te praten en na te denken… Als je je concrete gedrag niet verandert, heb je er geen snars aan. Blijven Netflixen tot 2 uur ’s nachts terwijl je een dagdienst hebt de volgende dag, ‘ja’ zeggen tegen diensten die je niet wilt of jezelf blijven verdoven in je (doordeweekse) weekend met je telefoon, alcohol, perfectionisme of altijd ‘aan’ staan in plaats van af en toe naar binnen te kijken bijvoorbeeld.
Persoonlijk leiderschap is in actie komen
Dat is natuurlijk niet hoe het werkt met persoonlijk leiderschap. Je moet zelf moeite doen om dingen voor elkaar te krijgen. Natuurlijk heeft je werkgever een bepaalde verantwoordelijkheid en mag die dingen voor je regelen, maar die verdeling is op z’n minst 50/50.
Een gebrek aan persoonlijk leiderschap is wat er aan de hand is in de wereld van de verzorgenden en verpleegkundigen. Die zaak maak ik altijd in mijn webinar, vorige week weer en vanavond maak ik hem weer.
Ik leg je dat uit aan de hand van de input van het webinar dat ik vorige week heb gegeven.
Dit is Bart. Bart zijn schermtijd is tussen de 3 en 4 uur en hij heeft moeite met ‘nee’ zeggen. In het webinar gebruik ik ook altijd ’the top 5 regrets of the dying’. Bart herkende zich in alle 5:
1. Ik zou willen dat ik de moed gehad had, om het leven te leven dat ik zélf wilde – levend naar eigen waarden en inzichten – en niet het leven te leiden dat ánderen van me verwachten.
2. Ik zou willen dat ik minder hard had gewerkt.
3. Ik zou willen dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
4. Ik zou willen dat ik het contact met mijn vrienden beter had onderhouden.
5. Ik zou willen dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn.
Qua persoonlijke regels herkende hij zich in alle regels, maar ik heb een selectie voor je gemaakt:
- Ik moet het alleen doen
- Ik moet sterk zijn
- Ik mag niet falen
- Ik moet me goed voelen
- Ik moet rekening houden met de gevoelens van anderen
- Ik moet nuttig bezig zijn
Maskers en beperkende overtuigingen
Als maskers herkende hij zich in de volgende:
- Mij inhouden
- Mij onzichtbaar maken
- Het perfect willen doen
- Mijzelf afwijzen of veroordelen
- Mij sterker voordoen dan ik me voel
En als laatste herkende hij zich in alle beperkende overtuigingen, waaronder:
- Ik ben zwak
- Ik ben niet goed genoeg
- Ik ben laf
- Ik ben een egoïst
- Ik mag er niet zijn
- Ik doe er niet toe
- Ik ben tot last
Dat is een flink pakket aan persoonlijke regels, maskers en beperkende overtuigingen, vind je ook niet?
Sowieso kan je voor jezelf eens kijken waar jij je in herkent. Misschien herken je je wel in hetzelfde setje regels, maskers en overtuigingen en gaat het volgende verhaal over jou.
Ik wil het eerst nog even zelf proberen
Na het webinar had ik contact met Bart. Hij voelde de klik, het gevoel was goed, geld was geen probleem, hij wilde er alleen even over nadenken. Tot mijn grote verbazing zei hij de volgende dag ‘nee’. ‘Nee’ op niet geholpen willen worden door mij. Zijn letterlijke woorden:
“Ik wil het eerst nog even zelf proberen.”
Het antwoord van Bart kan je ook al in zijn regels lezen eigenlijk. Ik moet het alleen doen, ik moet sterk zijn, je sterker voordoen dan je je voelt, mijzelf veroordelen of afwijzen. Letterlijk alles zit erin om ‘nee’ te zeggen.
Jij vraagt je misschien af waarom ik dan met hem in gesprek ging. Omdat hij zich ook herkende in alle 5 de punten. Dat is het besef dat hij het anders wil(de) doen dan hij tot nu toe gedaan heeft.
Bart is niet uniek, echt niet. 90% van de verpleegkundigen doet dit. Zo nam ik een tijd geleden nog een podcast op met Han over hoe hij in het ziekenhuis belandde. Een CCU-verpleegkundige die met POB klachten met uitstraling naar zijn schouder en een NRS van 9 die vastzat aan z’n ademhaling de huisarts in plaats van 112 belde.
Aan jou de vraag… Wil jij hetzelfde zijn als die 90%?
Je houdt je waarschijnlijk momenteel vast aan de ‘ik moet sterk zijn’ regel. Ik weet heel goed dat je niet niet degene wilt zijn die toegeeft dat, omdat je sterk bent, je er doorheen zit. Ik weet dat jij als sterke zorgverlener niet makkelijk hulp vraagt en accepteert. Ik snap dat dat lastig is. Dat is helemaal niet gek.
Geloof mij maar, voor Bart is het al 5 over 12. Ik kan niet op jouw klok kijken vanaf hier, maar misschien is het ook al 5 over 12. Misschien is het nog 5 voor 12.
Als jij dat voor wilt zijn, dan kan dat, voordat het te laat is. Ik kan je leren goed voor jezelf te zorgen, zodat je hulp leert accepteren en je niet altijd maar sterk hoeft te zijn. Je gaat je leven voluit leven zoals JIJ wilt en dat levert je een heleboel energie en rust in je hoofd op. Want zeg nu eerlijk… Hoe fijn zou het zijn om eindelijk weer eens rust in je hoofd te hebben?
Als jij dat wilt, kan je dit formulier invullen.
Ik spreek je snel,
Thomas