Ik wil je weer uitdagen om dit met volle aandacht te lezen en de gedachtes en gevoelens toe te laten. Misschien denk je ‘joh, stel je niet zo aan’ of ‘die arme jongen’ of wat dan ook. Misschien voel je het in je buik, borst of keel. Wat het ook is, het is oké.
Ik maak een sprong. Op mijn 23e besloot ik terug in therapie te gaan. Niet erg verrassend: voor een negatief zelfbeeld en het niet zoeken van sociale steun.
Symptomen PTSS:
- Negatieve gedachten over zichzelf, anderen en de wereld ✅
- Negatieve emoties (angst, afschuw, woede, schuld, schaamte) ✅
- Het vermijden van gedachten en gevoelens ✅
Een nieuw begin
Het was geen PTSS, wel een nieuw begin. Ik ging aan mezelf werken, liet mezelf om steun vragen. Ik begon mijn ontwikkeling tot een open en kwetsbaar persoon.
Dit stuk komt uit mijn brief aan mezelf uit begin 2020, mijn levensverhaal. Het gaat over het traject bij de psychologe toen ik 23 was.
‘Je cijferde jezelf gemakkelijk weg, vond jezelf niet goed genoeg en zocht geen sociale steun.
In het kort: je psychologe liet je inzien dat je er mocht zijn, dat je iedereen zijn of haar aandacht meer dan waard was. Je begon in te zien dat je een mooi persoon was.
Altijd vriendelijk, meegaand, spontaan, humoristisch, noem het maar op. Je begon in te zien hoe belangrijk positief zijn en gelijkheid voor je waren en besefte dat je jezelf inderdaad altijd wegcijferde.
Maar vanaf nu niet meer. Je besloot om jezelf op één te zetten en dit was het beste wat je ooit gedaan hebt.
Heel veel inzichten
Je ging inzien dat iedereen altijd eerst aan zichzelf denkt en dan pas aan anderen.
Je ging inzien dat je dingen niet kon forceren, maar sommige dingen zijn zoals ze zijn. Zelfs als dat pijn doet.
Je ging inzien dat pijn en fouten maken bij het leven hoort.
Je ging inzien dat de pijn die je gehad had, er mocht zijn.
Je ging inzien dat jij er mocht zijn, op een heleboel manieren.
En je ging inzien dat mensen dat ook zo zagen. En als ze dat niet inzagen, dan maar niet.
Je bedacht je wat je hopelijk nog wel eens zegt: ‘Je kunt niet met iedereen vrienden zijn’.’
Pleasegedrag
Pleasegedrag. Dat is nu meer dan 4 jaar geleden.
De jaren erna kwam ik langzaam tot bloei. Wat mij het meest gebracht heeft, is mijn reis naar Zuid-Amerika. Hier was ik drie maanden op mezelf aangewezen. Het was een openbaring. Hoe cliché ook: ik (her)ontdekte mezelf. Ik was nergens naar op zoek en vond een heleboel.
In Argentinië kreeg ik hoge koorts en nachtzweten. Ik kreeg antibiotica en kreeg hier huiduitslag van. De tweede keer in het ziekenhuis kreeg ik dexamethason in m’n ader toegediend. Dexamethason = cortisol = stress en dit gebeurde ook. Ik zat hyperalert (paranoia) in m’n hostel en m’n gedachten en gevoelens gingen met 1000 km/uur door me heen.
Lang verhaal kort: de koorts gaf me nachtmerries. De jeuk van de uitslag bracht me terug naar de jeuk van m’n brandwondenherstel. Terug in Nederland las ik mijn brandwondenboek weer eens door en voelde ik dat het nog niet klaar was. Ik besloot terug te gaan naar de psychologe.
De heftigste ervaring van m’n leven
Op mijn 25e zat ik weer bij de psychologe voor onder andere EMDR. Ik had een soort buiten mijzelf ervaring en keek naar mijzelf in de uitslaapkamer. Ik hoorde mezelf schelden en gillen van de pijn. Ik hoorde tegelijk de glazen op de tafel trillen waar ik aan zat, maar voelde het niet.
Het was de heftigste ervaring die ik van m’n leven heb gehad. En tegelijk de meest waardevolle. Sinds dat traject bij de psychologe, ben ik wie ik ben. Ik ben mijn verhaal gaan delen. En sinds het delen is er een last van mijn schouders gevallen.
Ik vocht altijd tegen de gedachte dat ik normaal had willen zijn. Geen brandwonden, geen PTSS, geen nachtmerries, geen negatief zelfbeeld, geen pleasegedrag. Nu ben ik tevreden met wie ik ben en heb rust gevonden.
Ik had of zou soms iemand anders willen zijn
Het voelt als het mooiste besef dat ik ben tegengekomen. Het besef dat ik soms iemand anders had willen of zou willen zijn. Want alles wat ik niet ben, kan ik nog worden. Als ik dat wil.
En ik gun jou hetzelfde. Acceptatie van jezelf. En ik weet dat dat heel makkelijk klinkt. En de sleutel is niet jezelf accepteren tot in de eindigheid. Dan kom je namelijk bij een ‘Zo ben ik nu eenmaal’ overtuiging waardoor je daar weer in vast komt te zitten.
Misschien heb je die overtuiging wel. Misschien heb je (ook) iets meegemaakt waar je nu over nadenkt of wat je moeilijk vindt om te delen. Misschien heb je wel gedacht ‘stel je niet zo aan’ of heb je medelijden met me.
Wat je gedachten ook waren: stel jezelf eens de vraag waarom je dat dacht? Wat is de overtuiging daarachter? En blijf waarom vragen tot je denkt dat je bij de kern denkt.
Ik zou het tof vinden als je dit met me deelt.
Dat mag hieronder en persoonlijk, via Instagram of mail. Of stuur me gewoon een Whatsappje. Rechtsonder zie je het icoontje staan.