Ik heb vaak getwijfeld om dit te delen. Het voelde alsof het me iets moest opleveren in m’n business/coaching, omdat het anders misschien verspilde tijd zou zijn. Nu weet ik dat het mij niks hoeft op te leveren.
Dit is voor iedereen. Voor mensen met brandwonden, PTSS of andere mentale problemen. En voor mensen die geen mentale problemen hebben. Om simpelweg eens te lezen hoe bepaalde dingen in het leven je kunnen overkomen en wat voor gevolgen deze kunnen hebben.
Ik wil je uitdagen om het met volle aandacht te lezen en de gedachtes en gevoelens toe te laten. Misschien denk je ‘joh, stel je niet zo aan’ of ‘die arme jongen’ of wat dan ook. Misschien voel je het in je buik, borst of keel. Wat het ook is, het is oké. Ik kom er later op terug.
Brandwonden
Ik was elf jaar oud en met mijn familie op vakantie in Zeeland. De nachtmerrie van elke ouder werd werkelijkheid: de pan soep stond niet goed en viel in mijn schoot. Ik was voor 21% zwaar verbrand. Na drie dagen in Goes gelegen te hebben, werd ik overgeplaatst naar Beverwijk.
In Beverwijk heb ik de resterende dagen van de totaal twee weken gelegen op de kinderafdeling. Elke dag kreeg ik een flinke dosis morfine en dormicum (slaapmedicatie) om de wondbehandelingen te kunnen doorstaan. De details zal ik je besparen en in ruil daarvoor geef ik je een leuke anekdote cadeau.
Hier wordt nog regelmatig om gelachen ook trouwens, door mijn familie. Vooral mijn moeder kan het goed vertellen, want die was erbij. En ze lacht ook het hardst. Ik zat aan tafel uitnodigingen te schrijven voor de filmmiddag op donderdag. Ik mocht vrienden uitnodigen en was de namen aan het opschrijven.
Al schrijvende voelde ik mijn hand slap worden en ging het schrijven steeds moeilijker. Oké, denk nu even een slow-motion stem in. ‘Ik gelooooooooooooooof…… dat het…. begiiiiiiiint…. te werkennnnnnnnnnn. Misschien vind je het niet zo grappig als mijn familie, dat mag.
Wie lacht er nu een jongetje van elf uit, die knetter stoned van de medicatie is? Ja oké, toch wel grappig hè? Vind het zelf ook hilarisch. Never gets old.
Aan het einde van de week werd ik geopereerd. Ik weet nog hoe erg ik baalde dat ik er niet meer op zondag was, omdat dat patat met snack dag was. Thuis was er taart, ik moest herstellen. Ik was boos dat ik niet meteen mocht voetballen en aan de huttenweek mee mocht doen. Alsof er niks gebeurd was.
Alsof het trauma opnieuw plaatsvindt
Ik maak een flinke sprong naar het rapport in de kerstvakantie toen ik in de vierde zat. Het was dramatisch en m’n ouders vroegen zich af hoe dit kwam. Een van de redenen had ik al die tijd verzwegen. Ik had flinke nachtmerries gekregen. Zelfs zo heftig, dat ik niet meer verder durfde te slapen. De nachtmerries kwamen frequenter, de nachten werden korter en m’n angst om te slapen werd groter en groter. De dagelijkse stress werd groter en mijn concentratie werd minder.
Symptomen PTSS:
- De gebeurtenis heeft intense afschuw, angst of hulpeloosheid opgeroepen ✅
- Herhalende, zich opdringende herinneringen ✅
- Onaangename dromen ✅
- Handelen of voelen alsof het trauma opnieuw plaatsvindt ✅
- Slaapproblemen ✅
- Concentratieproblemen ✅
‘Dat gaat wel over’, dacht ik. Ik schaamde mij om te vertellen wat er aan de hand was. Ten eerste omdat ik er niet zelf overheen kon komen, ten tweede omdat ik bang was wat dit voor impact op mijn ouders zou hebben. Toen moest ik. Het voelde als falen.
Ik ging in therapie bij een psychologe. Ik was geen prater, zelfs niet tijdens mijn therapie.
Ik was een verlegen, maar vrolijke en sportieve jongen. Met een enorme prestatiedrang, die me jaren zou achtervolgen. Deze drang en strijd was intern, omdat ik me niet kon uiten. Ik wist niet hoe.
Bij de psychologe werd de diagnose PTSS gesteld. En ik vond het verschrikkelijk moeilijk om dit te accepteren. Ik deed EMDR, maar stelde me in therapie te weinig open, ook tegenover de mensen die dichtbij me stonden. Ik kon er niet over praten. Ik was nog steeds de van buiten zogenaamd stoere, harde, gesloten Thomas.
Als ik er niet over praatte, was het er niet.
De jaren erna waren ‘interessant’. Ik voelde me nog steeds onbegrepen en eenzaam. Ik voelde me een vreemde eend in de bijt. Ik was niet blij met wie en hoe ik was. Ik wilde zo graag ‘normaal’ zijn. Ik vocht vaak tegen het feit dat ik PTSS had (gehad).
Als ik er maar niet over praatte, was het er ook niet. Ik zei tegen mezelf dat ik vrede had met m’n littekens in m’n lies en maakte er grapjes over. Ik maakte sowieso overal grapjes over. ‘Neem het leven vooral niet te serieus, dan hoef je ook niet over de serieuze dingen na te denken en te praten.’
Symptomen van PTSS:
- Vermijding van gedachten en gevoelens ✅
- Afgesneden of vervreemd voelen van anderen ✅
Ik kan nu zeggen dat vermijding altijd een grote rol heeft gespeeld. Ik moest met een vrouw van Brijder verslavingszorg praten vanwege mijn drinkgedrag. Iedereen deed het van mijn leeftijd. Op de voetbal, op school, noem maar op.
Symptomen PTSS:
- Roekeloosheid en zelfdestructief gedrag ✅
Ik realiseer me dat ik dit nooit tegen iemand heb gezegd. Omdat ik het onzin vond en me schaamde. En als je er niet over praat, is het er ook niet… Dacht ik toen. En nu is het er.
Voor zover deel 1. Het wordt anders te lang.
Ik heb je gevraagd om je gedachtes en gevoelens toe te laten. Nu wil ik je vragen om die simpelweg te delen.
Misschien heb je zelf wel iets meegemaakt waar je nu over nadenkt of wat je moeilijk vindt om te delen. Dat mag hieronder en persoonlijk, via Instagram of mail. Of stuur me gewoon een Whatsappje. Rechtsonder zie je het icoontje staan.