Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Niet onze minister Hugo, maar Hugo van der Wedden heeft de vergelijking gemaakt. In zijn laatste blog voor Nursing maakt hij de vergelijking met de boeren.
Het verhaal van de boeren werkt. David vs Goliath. Superman, Batman, Sneeuwwitje, Doornroosje… In alle verhalen, mythes, fabeltjes en sprookjes gaat de hoofdpersoon van slachtoffer naar held.
Zelfs als je er last van hebt gehad, heb je diep van binnen sympathie en respect voor de boeren.
We waren al helden en zijn dat nog steeds
Oh ja. Zet je ‘ja, maar…’ poppetje even van je schouder af voordat je verder gaat met lezen.
In maart 2020 waren we al (kort) helden. Ik heb het nog op m’n netvlies staan. Ik liep naar buiten en er werd overal geklapt.
Die heldenstatus is verdwenen, dus laten we beginnen aan een nieuwe reis. Want er is pijn genoeg om te beginnen aan die reis van held. De verzuimcijfers blijven stijgen en in 2025 is er naar verwachting een tekort van 125.000 verzorgenden en verpleegkundigen.
De aard van het beestje…
In Nederland hebben we 220.000 verpleegkundigen, VIG’ers en helpenden nog niet eens mee genomen. Waarom zijn wij niet in staat om voor onszelf op te komen? Omdat het ‘in de aard van het beestje zit’?
‘Omdat het in de aard van het beestje zit.‘ NOG in de aard van het beestje, dan.
We houden niet van conflicten, bewaren graag harmonie, zorgen graag (altijd en overal) voor anderen… En als we naar de boeren kijken, hebben we wel ontzag en respect, alleen denken we dat we dat absoluut niet zelf kunnen.
We missen 4 dingen in onze strijd.
1. Een symbool
Dat symbool lijkt me simpel. De boeren hebben boerenzakdoeken en omgekeerde Nederlandse vlaggen. Wij hebben Florence Nightingale als geschiedenis, the lady with the lamp.
Niet iedereen hoeft die exacte lamp te hebben, het is een symbool. Probeer je dit eens voor stellen:
Het hele Malieveld stampvol, in het donker (ook vanwege de onregelmatige tijden), waarbij iedereen een lamp vasthoudt.
Lampen aan huizen, bruggen, palen: overal. Spandoeken met ‘wij staan achter de verpleegkundigen’.
2. De zichtbare vrijheid
Die zichtbare vijand hoeven we niet eens te creëren, die hebben we al lang en breed. Laten we stoppen met elkaar in de haren te vliegen en niet te kijken naar de verschillende vakbonden en alle 100.000 andere verschillen.
Laten we ons richten op degenen die ervoor zorgen dat de werkdruk hoog blijft en er minder en minder geld naar de zorg gaat. De mensen in Den Haag.
Gisterochtend schreef ik in het 6 minute dagboek en daar stond een vraag in. Daaronder vind je mijn antwoord in het dikgedrukt.
‘Als je een reusachtig reclamebord van honderd meter zou kunnen neerzetten op een plek van jouw keuze, waar zou dat zijn? Wat zou je erop zetten en waarom?’
In Den Haag, naast de Tweede Kamer. Met: ‘Hier word je aangemoedigd jezelf op 2 te zetten. Ik help je jezelf op 1 te zetten.’
Ja, ja. Je ‘ja, maar’ poppetje begint weer te zeiken nu. Ik zei toch dat je hem af moest zetten?
3. Daadkracht
We missen daadkracht. Bij de boeren bestaat dat uit eensgezindheid, volhardendheid en succes. Die missen wij als beroepsgroep misschien op het moment.
Weet je nog tijdens de eerste golf? Toen hadden we dit allemaal. We hadden geen ‘ja, maar’ poppetjes, we deden gewoon. We waren fucking waaghalzen en dat zijn we nog steeds. We vergeten het alleen soms of durven het niet te voelen, geloven of uit te spreken.
Maar vanaf nu wel. We zijn trots op ons vak en wat we doen.
Nederland is een verzorgingsstaat en daar is Nederland trots op. Weet je wie er onmisbaar zijn voor de verzorgingsstaat? Verzorgers.
Wat gebeurt er als de verzorgers stoppen met verzorgen? Dan is Nederland opeens geen verzorgingsstaat meer. Nederland verliest zijn identiteit, zijn gezicht.
Denk je dat Nederland dat wil? Ik denk het niet. En dit werkt precies hetzelfde als bij de boeren.
4. Het laatste puzzelstukje
Het laatste dat we echt missen, is dat het hele land er last van heeft. Dus als we iets gedaan willen krijgen, moeten we zorgen dat het hele land er last van heeft.
Wat denk je dat er gebeurt als 220.000 verpleegkundigen stoppen met dingen als mensen douchen, scheren, nagels knippen (als dat überhaupt nog gebeurt) en alleen het noodzakelijke doen?
Zodat als iemand zijn/haar vader of moeder bezoekt, het ze kneiterhard raakt. Zodat zij ook richting de overheid gaan, de verpleegkundigen steunen en er massale oproep komt voor meer waardering en geld.
Je ‘ja, maar’ fabriek begint nu direct te ratelen waarschijnlijk.
- “Als ik stop met zorgen, ben ik strafbaar.”
- “Mijn patiënten/cliënten kunnen er niks aan doen, die hoeven hier niet de dupe van te worden.”
- “Het heeft toch geen zin, er gaat niks veranderen.”
- “Laat maar, er wordt toch niet naar mij geluisterd.”
Dit is precies de houding waar wij als beroepsgroep helemaal niks aan hebben. Jij als persoon al helemaal niet. Als dit namelijk je houding is als het om het grote plaatje gaat, is dat ook je houding als het om het persoonlijke gaat.
Hoe je 1 ding doet, doe je alles. (Ik hoorde deze laatst van Tibor Olgers.)
Er is een revolutie nodig
Er is verandering nodig. Sterker nog: er is een revolutie nodig. Hoe eerder we daarmee beginnen, hoe beter.
Die revolutie is in het grote plaatje en in het kleine plaatje. Als jij je herkent in het ‘ja, maar…’ verhaal en in de ‘laat maar, er wordt toch niet naar mij geluisterd’ of ‘het heeft toch geen zin’… Dan is er werk aan de winkel op al deze 4 punten. Alleen klagen in dit kleine en grote plaatje, is slachtoffer blijven.
Verandering gebeurt niet vanzelf. Zonder actie, geen resultaat.
Als je dat niet meer wilt en je wilt werken aan deze 4 punten, heb ik iets nieuws voor je:
Verpleegkundig Beraad
Het is een live Zoom workshop voor verpleegkundigen. Binnen 1.5 uur weet jij exact welke 4 pilaren jij nodig hebt om beter én vaker voor jezelf te zorgen.
Het Verpleegkundig Beraad is een combinatie van Moreel Beraad en Verpleegkundige Diagnose.
In een Moreel Beraad bespreken verpleegkundigen in een groep een ethisch dilemma. Dit doen zij gestructureerd, met een bepaalde methodiek en met behulp van een gespreksleider.
Een Verpleegkundige Diagnose is een klinisch oordeel op gezondheids- condities of levensprocessen, of een verhoogde kwetsbaarheid voor die reactie, bij een persoon, gezin, groep of gemeenschap. Een verpleegkundige diagnose vormt de basis voor de selectie van (verpleegkundige) interventies waarmee zorgresultaten worden bereikt waarvoor de verpleegkundige verantwoordelijkheid draagt.
Een verpleegkundige diagnose stel je aan de hand van 4 stappen.
In het Verpleegkundig Beraad combineren we deze twee. Ik ben de gespreksleider en help je bij het dilemma: zorg ik voor mezelf of de ander? Ik voorzie de groep verpleegkundigen van mijn 4 stappen om jouw diagnose te stellen. Zodat je interventies hebt om beter én vaker voor jezelf te zorgen.
Ben jij erbij? Het is op dinsdag 13 september van 10:00 tot 11:30.
Er zit een maximum van 10 deelnemers op de workshop.