Onderstaande tekst ging meerdere keren viral op LinkedIn de afgelopen weken. Mijn reactie is het dikgedrukte.
Als je nog nooit je lijkzak dicht hebt gedaan op het werk, moet je niet beslissen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Ja. Of afdekken, dat telt ook toch?
Als je nog nooit iemand hebt zien stikken in zijn eigen bloed of uitwerpselen, moet je niet beslissen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Nee.
Als je nog nooit geslagen bent door een patiënt en voor hem wilt zorgen, moet je niet beslissen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Ja.
Als je nog nooit iemand hebt gehad die je gesmeekt heeft om ze niet te laten sterven of te laten sterven, dan moet je niet beslissen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Ja.
Als je de geliefden van je patiënt nooit in de ogen hebt gekeken of ze gewoon hebt ondersteund als ze uit elkaar vallen als ze vertellen over de dood van hun kind, moeder, vader, zus, tante, opa… je moet niet beslissen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Ja.
Als je je familie nooit hebt verteld dat je een goede dag had om ze te sparen wat je die dag zag, moet je niet bepalen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Ja en dit had ik niet moeten doen. Ik negeerde hiermee mijn eigen gevoelens en behoeften.
Als je nog nooit je ribben gebroken hebt gevoeld tijdens reanimatie, moet je niet beslissen hoeveel iemand die in de zorg werkt, verdient. Ja.
Mensen die in de zorg werken, worden door de jaren heen ondergewaardeerd en ondergewaardeerd en niemand geeft er om. Ja.
Nu het zorgstelsel uit elkaar lijkt te vallen, maakt iedereen zich hier zorgen over! Nee.
Mensen in de zorg, verlaten het vak sneller dan je denkt! Misschien omdat we steeds minder geld vragen? Zou het kunnen komen door de desastreuze en gevaarlijke behandeling van de verpleegkundige voor haar patiënten? De redenen zijn eindeloos…
De plicht om nachten, avonden, vrije dagen door te brengen en aan het einde van de maand niet weten hoe je rekeningen moet betalen is onacceptabel! Plicht? Je hebt een keuze om het niet te doen.
Tijd om zorg te dragen voor iedereen werkzaam in de zorg. JA!
Instellingen sluiten vanwege een tekort aan personeel wat uitgestelde zorg en gevaar voor de gezondheid betekent!
Tijd om er achteraan te gaan. EINDELIJK.
—————
Tijd voor actie
De reden dat deze bijdrages meerdere duizenden keren geliket werden, is omdat het inspeelt op de emotie. Bij mij roept het ook een gevoel van ‘YES WE GAAN ERVOOR’ op.
Ja, ik heb iemand afgelegd, dat staat gelijk aan een lijkzak dicht doen.
Nee, ik heb niemand zien stikken in zijn/haar eigen bloed of uitwerpselen.
Ja, ik ben geslagen door een patiënt.
Ja, ik heb mensen horen smeken om ze niet dood te laten gaan.
Ja, ik heb geliefden van patiënten pijnlijke dingen verteld.
Ja, ik heb familie en vrienden gespaard om ze te sparen wat ik die dag zag.
Ja, ik heb ribben voelen breken tijdens reanimaties.
Volgens deze bijdrage mag ik (bijna) meebeslissen over wat een verpleegkundige verdient. Of jij dat ook vindt, mag je voor jezelf bepalen. Ik denk vanwege meerdere redenen dat dit geen goed idee is.
De cao-onderhandelingen tussen de vakbonden en NVZ
Zoals de situatie nu is, hebben we hier de vakbonden voor. Onlangs zijn de cao-onderhandelingen tussen de vakbonden (FNV, CNV, NU’91 en FBZ) en de NVZ mislukt.
Bestuurder Elise Merlijn van FNV Zorg & Welzijn: “De tijd van praten is voorbij. De werkgevers kunnen een ultimatum tegemoet zien en zich voorbereiden op acties van onze leden.” De NVZ vindt acties “volstrekt onnodig en buitenproportioneel.”
Gelukkig is de tijd van praten voorbij. Dat roep ik al een tijdje.
Maar na alle gesprekken die ik gevoerd heb met meerdere mensen en partijen, zijn de vakbonden niet de verbindende factor voor verzorgenden en verpleegkundigen.
De NU’91 die is voortgekomen uit de Witte Woede zorgt daar niet voor.
De V&VN lukt het ook niet.
Dus wat dan?
“Of je gaat er iets aan doen, of je stopt met klagen”
Mijn persoonlijke opvatting.
Ik ben zelf kritisch op dit hele proces. Dus of ik stop met klagen, of ik ga er iets aan doen.
En niets doen is geen optie.
Dus ik ga een community bouwen voor verzorgenden en verpleegkundigen die WEL voor verbinding zorgt.
Waar mensen samenkomen om hun struggles, gedachten en overtuigingen te delen. Waar ze zich gehoord, gezien en gesteund voelen door elkaar.
Uiteraard valt er ook veel te leren.
Dit klinkt alsof het idee helemaal kant en klaar is, maar dat is het niet.
Dus of ik stop met kritisch zijn of ik ga er zelf iets aan doen.
Beide zijn geen optie.
Dus ik ga begin aanstaande maandag met het bouwen van een community om verzorgenden en verpleegkundigen samen te brengen.
Zodat jij je, als je je aansluit bij de community, gehoord en gezien voelt door je collega’s.
Zodat jij je verhalen kan vertellen en tips & tricks kan krijgen.
Ik zal daarnaast ook masterclasses gaan organiseren.
Over alles wat jij nodig hebt voor een gelukkig leven met werkplezier, jezelf op 1 en rust in je hoofd.
Denk aan verpleegkundig leiderschap, omgaan met werkdruk, stress, vitaliteit, gezondheid, slaap etc.
Daar zitten geen kosten aan verbonden overigens.
Voor de community zal je niet meer dan 10 euro in de maand betalen.
En waarschijnlijk komt er nog een mooie actie aan voor als je vanaf moment 1 instapt.
Als je op de hoogte gehouden wilt worden zodat je er als eerste bij bent, reageer hieronder en/of stuur me een bericht.
Een fijn weekend,
Thomas
PS. Omdat ik me hierop ga focussen, zal op 14 februari voorlopig de laatste gratis online workshop over grenzen aangeven via Zoom zijn. Inschrijven kan via www.thomasgroen.nl/grenzen-aangeven-zorgverleners