Afgelopen vrijdag 17 februari 2023 was mijn eerste actie dag met Marcellino Bogers, een van de voorvechters van de Witte Woede. De periode waar verzorgenden en verpleegkundigen zeiden ‘tot hier en niet verder, ik pik het niet langer’, toen 60.000 verzorgenden en verpleegkundigen op het Malieveld stonden. Er werden zelfs tunnels en kruispunten volledig geblokkeerd.
In totaal waren de berichten op LinkedIn om te komen meer dan honderden keren gedeeld, Nursing had er nog over gedeeld. Dit beloofde een glorieuze dag te worden.
De CNV en FNV eisten van de Nederlandse Staat dat zorgmedewerkers, die vanwege long covid arbeidsongeschikt zijn geraakt, op korte termijn financieel gecompenseerd worden. Lees er hier meer over.
In de kou voor de mensen in de kou
Op donderdag had ik al mijn afspraken af moeten zeggen omdat ik ziek was, maar ik was vastbesloten om vrijdag heen te gaan. Als deze zorgverleners al langer dan twee jaar last hebben van/door covid, kon ik op z’n minst wel een dag minder fit op komen dagen. De overheid laat deze mensen al langer dan twee jaar lang in de kou staan, dan kan ik ook echt wel een dag in de kou staan.
Klinkt spectaculair allemaal, hè?
De realiteit is dat het te hard waaide om de spandoeken op te hangen. Vervolgens besloten we de spandoeken neer te leggen op de trap voor de +- 30 belanghebbenden, allemaal verpleegkundigen en verzorgenden met long Covid die namens de CNV en FNV naar de rechtszaal gingen.
Maar wij demonstranten lieten ons niet kisten. We besloten de spandoeken neer te leggen bij de ingang van de rechtbank.
Mensen liepen letterlijk over zorgverleners heen
Zodat mensen over ons zorgverleners heen liepen. Alsof we er niet toe doen. En dat gebeurde ook letterlijk.
Beveiliger 1 die naar buiten kwam was zeer vriendelijk. Die steunde de zaak en vond het ook belachelijk dat de overheid deze 1000 mensen in de kou liet staan.
Beveiliger 2 kwam vertellen dat de spandoeken niet voor de ingang mochten liggen. Hij begreep het ook, maar na nogmaals overleg verzocht hij ons vriendelijk weg te gaan. En als we dat niet deden, zou de politie ons helpen. (Nog steeds vriendelijk.)
Ik had je graag stoer en heldhaftig verteld dat we waren blijven staan, dat niemand ons drieën klein had gekregen en dat we de politie hadden getrotseerd.
Maar we zagen in dat wij drieën het verschil niet zouden maken. We vouwden de spandoeken op, maakten wat flauwe grappen over onze demonstratie en waaiden richting het station.
Ik heb er nog meer motivatie door gekregen
Zondagmiddag stuurde hij mij het volgende:
Hallo Thomas, ben toch een beetje bezorgd over het (actie)trauma wat je door mij hebt opgelopen. Daarom deel ik dit gedicht, als een soort van nazorg, van Paul van Vliet, wat ik ooit kreeg van een collega (in actietijd) vooral de zin; door blijven gaan met de kop in de wind, loeide aflopen vrijdag door mijn hoofd.
https://straatpoezie.nl/gedicht/ik-drink-op-de-mensen/
Sterkte met de verwerking. 😁
En dat gedicht is me er eentje.
Hij drinkt namelijk op jou en mij. Op ons zorgverleners, op de (gevallen) helden. Op de mensen die:
- Bergen verzetten, die door blijven gaan met hun kop in de wind.
- Met vallen en opstaan, blijven geloven met het geloof van een kind.
- Dingen beginnen waar niemand van weet wat de afloop zal zijn.
- Van wagen en winnen, die niet willen weten van water in wijn.
- Die blijven vertrouwen, die van tevoren niet vragen, ‘voor hoeveel’ en ‘waarom’.
- Dóór blijven douwen, van doe het maar wél en kijk maar niet om.
- Alles verloren, die weg zijn gezakt en zijn ondergegaan.
- Terug bleven vechten en daarna herboren weer op zijn gestaan.
Tot slot drinkt hij op het béste,
Van vandaag en van morgen
Ik drink op het mooíste waar ik van hou
Ik drink op het maximum
Wat er nog in zit
In vandaag en in morgen
In mij en in jou!!
De lessen die je hieruit kan halen
Ik had deze blog eerst ‘wat je op social media ziet, is niet de realiteit’ genoemd, maar dat is maar een les die je hieruit kan halen. Er zijn nog veel meer lessen uit te halen. (En nog veel meer dan degene die ik hieronder beschrijf.)
1. Social media is niet de realiteit.
Hoeveel views, likes, shares en reacties je hebt, zegt helemaal niks. (Alle marketing & sales taal en technieken weggelaten.) Een like geven, iets delen of ergens op te reageren heeft niks met opkomen voor en solidariteit te maken. (En ja, ook ik maak me daar schuldig aan.)
2. Er zijn altijd meer mensen die aan je kant staan dan je denkt (door en ondanks social media).
De berichten die gedeeld zijn waren interessant, anders waren ze niet zo vaak bekeken, geliket, gedeeld etc. Daarnaast zijn er meer dan 200.000 verpleegkundigen (verzorgenden, helpenden, schoonmakers, leidinggevenden, artsen, co-assisistenten etc etc nog niet eens meegenomen). Die steunen deze zaak echt wel. Hetzelfde geldt voor de beveiliger die bij de rechtbank werkte bijvoorbeeld.
3. Een kleine actie kan een groot resultaat hebben.
Ook al is social media niet de realiteit… Die foto en het artikel in De Telegraaf hebben een versterkend effect (gehad). Stel je eens voor… Wat voor effect zou het gehad kunnen hebben als we hier met meer mensen stonden?
4. We missen solidariteit als beroepsgroep.
Ik geloof niet dat er slechts drie mensen waren die in deze zaak geloofden (zonder de mensen die naar binnen mochten). Er waren 650 mensen die meekeken via de livestream van de rechtspraak. In de ziekenhuizen worden momenteel super veel spandoeken gemaakt met creatieve en rake teksten over de cao-onderhandelingen.
Maar het feit dat we daar slechts met z’n drieën waren, zegt genoeg. Als mensen echt in actie moeten komen, wordt het een ander verhaal.
Hetzelfde geldt overigens voor zelfzorg en persoonlijk leiderschap. We weten allemaal dat we het beter voor ons is als we het zouden doen. We weten ook zo doorgaan een doodlopend spoor is, of dat nu verzuim of verloop betekent op korte of lange termijn. Daadwerkelijk moeite doen is moeilijk.
5. Het voelt en is goed om iets te doen voor iets dat groter is dan jij zelf.
Ook al stonden we met z’n drieën, het voelde goed om voor onze beroepsgroep op te komen. Voor ‘de zaak’.
Ja, ik schrijf veel blogs en posts en ben kritisch etc etc. Ja, ik mag mensen helpen om beter en vaker voor zichzelf te zorgen en de resultaten die ze behalen zijn echt bizar. Ja, ik voel me heel dankbaar en trots als ik een review binnen krijg van mijn klanten. En ja, natuurlijk maak ik daar een groot verschil mee voor diegene.
De kanarie in de kolenmijn
Maar ik vraag me wel eens af of ik genoeg verschil maak. Ik heb wel eens het gevoel dat ik nu de kanarie(s) in de kolenmijn in leven aan het houden, terwijl ik het liefst de kolenmijn aan zou pakken.
De kolenmijn in zijn geheel aanpakken is voor nu nog een te groot project, dus ik ga vrolijk fluitend en vastberaden verder met de kanaries. Google zegt het volgende over kanaries:
Kanaries zijn sociale dieren en hou je dus in koppel of groep. Een groep van meerdere vrouwelijke dieren gaat prima, maar mannelijke kanaries vechten om een territorium en kan je dus niet goed samenhouden. Om concurrentie te voorkomen moet je alle vogels een eigen nest geven.
Verpleegkundigen zijn ook sociaal, er zijn niet heel veel mannen aanwezig… Waarom ‘houd ik ze dan niet samen’?
Solidariteit is eerst het doel, dan het middel
Want hoe mooi ik het ook vind om één verpleegkundige te begeleiden in coaching… Daar bereiken ik geen solidariteit mee. En ja, ik help verpleegkundigen beter voor zichzelf te zorgen, zij doen het verder allemaal zelf en houden zichzelf in leven in de kolenmijn.
Dus hoe ziet dit eruit voor je… Beeld je eens een community van verpleegkundigen in die allemaal voor zichzelf, de cliënt en elkaar zorgen, opkomen, hun grenzen aangeven en bewegen als een (solidaire) groep?
De groep begint klein maar wordt groter en groter en na verloop van tijd denken ze: ‘wacht eens even… Jullie hebben ons altijd gebruikt om jullie zelf te beschermen, maar wij pikken dat niet meer. Wij hebben geleerd hoe wij ons zelf moeten redden en je krijgt ons die kolenmijn niet meer in zoals hij nu is zonder toezeggingen over hoe en wanneer jullie hem veranderen. Dan blijven wij ondertussen onszelf en jullie in leven houden.’ Ze zitten hun solidariteit in voor een groter doel!
Ik zie het voor me.
Het is tijd om die lessen breder en groter te verspreiden
Ik heb een jaar lang mensen 1 op 1 begeleid en hun de lessen geleerd die ze nodig hebben om voor zichzelf te blijven zorgen in de huidige kolenmijn. Het is tijd om die lessen breder en groter te verspreiden.
Ik ga een online community opbouwen voor verpleegkundigen over ‘hoe zorg ik voor mijzelf terwijl ik voor anderen zorg’.
Naast dat er uiteraard ruimte is om met elkaar te verbinden, zullen er masterclasses, online trainingen en Q&A’s gegeven worden. Als er behoefte is, kunnen we zelfs bij elkaar komen op een fysieke manier eens in de zoveel tijd.
Ik ben nu de behoefte aan het uitvragen en ben erg benieuwd wie en wat jij hierin terug wilt zien.
Graag ontvang ik je input zodat ik de community zo veel en goed mogelijk kan afstemmen op wat de behoefte is.
Je antwoorden zijn anoniem, tenzij je aan het einde je naam + e-mailadres invult.
Als je je naam + e-mailadres invult, krijg je een kortingscode per mail toegestuurd als de community live is. (Ja, ook voor de mensen die ik al ken/begeleid.)
Onwijs bedankt als je deze enquête wilt invullen. (Hier klikken.
Ik blijf in actie, jij ook?
Thomas
PS. Je zal niet meer betalen dan twee tientjes per maand. Ten opzichte van een coaching traject van 6 maanden voor 2500 euro is dat peanuts, vind je ook niet?
PPS. Ik blijf spreken, trainen en coachen.