Als 11-jarig jongetje viel er een pan soep in m’n schoot. Ik lag twee weken in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk, werd geopereerd en moest een tijd herstellen. Op mijn vijftiende had ik nachtmerries en herbelevingen. De diagnose Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) werd gesteld en sindsdien zat ik meerdere keren bij de psycholoog. Mijn verhaal van veerkracht.
Ik zat bij de psycholoog voor mijn PTSS en een negatief zelfbeeld. Ik zorgde niet goed voor mezelf, vond mezelf niet goed genoeg en cijferde mijzelf weg voor anderen. Om eerlijk te zijn, is dit een verhaal dat ik al zo vaak verteld heb… Daarom heb ik er in deze blog voor gekozen om een nieuw verhaal te schrijven.
Het begint met schaamte
Een ervaring die zeer recent is gebeurd. Die meer impact heeft gemaakt dan welke gebeurtenis dan ook dit jaar. En er zijn nogal wat impactvolle gebeurtenissen geweest de afgelopen tijd… Maar dat is weer een ander verhaal.
Het is donderdagochtend 3 augustus. Ik zit in een strandhuisje in Egmond aan Zee, ik heb vakantie.
Waar begin ik met schrijven? Ik werd om 8 uur wakker, relatief vroeg ten opzichte van gisteren en eergisteren. Gisteravond had ik ZO’N volle buik: van eten en schaamte.
Ik had m’n gehele 72 uur vasten ongedaan gemaakt in heel veel kcal in korte tijd. Ik was gegrepen door verveling van het slechte weer en grenzeloos eten:
3 eieren, 2 bananen, 10 snoepjes, 3 crackers met kaas + sambal, 2 plakken chorizo, 2 Chocomel met 2x veel slagroom, 3 stroopwafels, 1 kiwi, 50 gram havermout met amandelmelk, 1 appel, 170 gram doritos sweet chili chips, 2 avocado’s, 150 gram jalapenos relish, 2 kleine mais wraps, 2 tomaten, 400 gram kipdijfilet en 400 gram Italiaanse roerbak groente.
Ik. Kon. Niet. Stoppen.
Ik had zo’n mega buikpijn, fuck me. Ik had niet eens buikruimte om te ademen. Later, na … scheten, die naar dood & verderf roken, ging het weer. Maar bovenal schaamde ik me. Dat ik me zo had laten gaan. Ik, die van gezonde routines is en houdt, zonder zelfbeheersing.
Toen veranderde de wereld
En nu met een kopje koffie is de wereld heel anders dan gisteren. Ik werd wakker met pijn in m’n onderrug maar de zon scheen. Ik ruimde eerst de keuken op. M’n sporen (van schaamte) ongedaan maken. Een nieuwe dag, een nieuwe start.
‘Mag ik direct koffie? Nee, dat heb ik nog niet verdiend,’ zeggen m’n gedachten. Zelfs niet na 2 dagen geen koffie gedronken te hebben.
De zon schijnt nog buiten, wat uniek is voor de afgelopen dagen. Het regent continu water en/of zand.
“Oke, eerst die strengheid van mezelf afspoelen.” Eerst denk ik het, daarna zeg ik het hardop. Ik trek m’n zwembroek aan en zet de waakvlam aan voor de warme buitendouche voor daarna.
Ik wil graag vriendelijk overkomen
‘Goedemorgen’, zeg ik overdreven vriendelijk tegen de buurvrouw die net uit de zee komt. Ik steek mijn hand erbij op. Het waait dus misschien hoorde ze het wel niet. Ik ben te gast hier en ik wil graag vriendelijk overkomen.
Hetzelfde doe ik richting een andere buurvrouw die net als ik richting de zee loopt. De zon schijnt op onze ruggen, van boven de duinen.
Het zeewater is heerlijk, de golven zijn krachtig. De zee maakt me altijd nederig. Er huist zoveel kracht in water. Vorige week lag ik nog in het koude water in Saltusio met Mats. Koud water doet ook iets met me. Het is confronterend, een spiegel voor m’n stress. Naast de ontspanning die altijd daarna komt. En al dat water in Iguazu destijds… Ik dwaal af.
Ik realiseer me dat ik hier, opnieuw, te gast ben. Ik duik in de golven, ik speel. Het is bevrijdend. Alsof het zoute water de stress, schaamte en strengheid van me afneemt. Niet alsof. Het is zo. Het ontwapent me.
Terwijl ik word geholpen door de golven met teruglopen, sluit ik m’n ogen. In eerste instantie puur praktisch, ik word namelijk verblind door de zon. Daarna houd ik ze dicht om 2 redenen.
1. De warmte is fijn
2. Iets overvalt me; opeens denk ik terug aan de hete koffie die vorige week over me heen viel. In de auto in de Oostenrijk. Vlak boven m’n grootste litteken van de pan soep, alleen boven m’n broek.
Ik had geen trigger, geen paniek, ‘gewoon’ schrik en wat pijn. De brandwond liet een hart achter als litteken. Toeval? Ik denk het niet.
Het eindigt met trots
Ik open m’n ogen. Ik kijk naar het inmiddels vervaagde hartje. “Het is oké. Ik ben oké.” M’n ogen vullen zich met tranen en m’n hart opent. ‘Ik heb dit zo verdiend’ is het enige wat ik kan denken, voelen & geloven.
Een ultiem moment van geluk. Dit moet zelfliefde zijn. Dus zo voelt het. Ik schiet weer vol.
Het is een tijd geleden dat ik dit heb gevoeld. Ik zit hier in m’n eentje, zonder contact met anderen (want mijn telefoon zat voor 72 uur in de focus box) en ik geniet! Sterker nog: ik ben/was in tranen.
Ik leef meer dan ooit. Ik durf en mag schrijven dat ik blij ben met wie en waar ik ben. Ik ben tevreden over m’n bedrijf, competenties, relaties en heb het gevoel dat ik het leven aankan.
Welke tegenslag er dan ook komen gaat: ik kan je aan!