Elke maand wordt er 1 verhaal/post/blog verkozen tot verhaal van de maand binnen De Lampdragers. In mei won Nynke met haar blog ‘nabijheid’, in juni won Annemarie hem met een prachtig verhaal. Over het zoeken en vinden van een nieuwe baan. En het toepassen van haar veerkracht.
“Oké, dat is duidelijk. Ik hou er wel van als mensen eerlijk zijn. Ik weet nu ook gelijk wat ik aan je heb hè…”
Even daarvoor had ze gevraagd of ik alsjeblieft wat open diensten in wilde vullen. Eerlijk had ik te kennen gegeven dat voorlopig niet te doen omdat ik eerst de tijd wilde nemen om goed in te burgeren.
Drie dagen heb ik inmiddels gewerkt. Het waren lange dagen vol nieuwe indrukken. Vooral de eerste twee dagen kwam ik doodmoe thuis.
Vanmiddag echter liep ik over de afdeling en vanuit het niets overviel me een groot gevoel van geluk. ‘Mijn’ afdeling, met ‘mijn’ bewoners; ik had van alles te regelen, ondertussen een hartelijk woord voor iemand, daarna grote lol met een collega en even later lag ik mijn arm om de schouder van een bewoner die het moeilijk had.
En ineens was het daar, zo’n intens geluksgevoel waar amper woorden aan te geven zijn. Alsof ik de bevestiging kreeg: je bent in het diepe gesprongen maar je bent hier op je plek! Je bent nodig en mag op velerlei manieren van waarde zijn.
Veel is er veranderd. Van altijd alleen werken tijdens avonddiensten in de wijk naar samenwerken met collega’s tijdens dagdiensten intramuraal.
En juist nu, nu ik totaal uit mijn comfortzone gegaan ben, is het voelbaarder dan ooit hoeveel ik geleerd heb en hoezeer ik gegroeid ben. Niks niet onnadenkend van alles toezeggen of doen om maar een leuke collega gevonden te worden. Nee, eerst de vraag beantwoorden of ik er voor mezelf goed aan doe. En als ik intuïtief voel dat dat niet het geval is daar ook eerlijk naar durven handelen.
“Jij doet je werk echt vanuit je hart hè? Je hebt zoveel liefde voor ons, ik voel het gewoon! Ben zo blij dat je er bent, je bent een aanwinst voor hier…” Ze legt haar hand op de mijne, wrijft er zachtjes over, zucht eens diep, kijkt me dan aan en glimlacht. “Kom je gauw weer?” Zomaar een kort gesprekje met een bewoonster, vanmiddag rond half 3. Het zijn voor mij de krenten in de pap.
Veel is er veranderd. Qua werkomstandigheden én in mezelf. Maar wat al die tijd onverminderd bleef is de liefde voor het vak. De oprechte interesse in de ander. De drive om de mens áchter de zorgvraag te zien. De wens om de ander te behandelen zoals ik zelf graag behandeld wil worden. En dat is blijkbaar zicht- én voelbaar.
Ik ben geland. De landing was zacht. Deels door een goede voorbereiding van mijn kant, meer nog door de enorme hartelijkheid waarmee ik ontvangen ben, zowel door bewoners als collega’s.
Na drie werkdagen bij mijn nieuwe werkgever is er nog héél veel wat ik niet weet en dat zorgt soms voor wat onzekerheid.
Maar boven alles voel ik dat ik er goed aan gedaan heb om deze verandering aan te gaan.
Ik ben trots. Trots op mezelf dat ik de stap heb durven nemen. Trots ook op mijn thuisfront, wat ogenschijnlijk probleemloos meebeweegt in het geheel nieuwe ritme wat we als gezin hebben.
Ik ben ook dankbaar. Dankbaar voor het donkere dal wat achter me ligt, voor de lessen die ik te leren had, voor de hulp die ik daarbij kreeg en voor de veerkracht die ik nu bezit. Ik ben een gezegend mens ❤️