Laatst is aflevering 1 van ‘De verpleegkundige podcast – taboe doorbreken’ over relaties op de werkvloer, grensoverschrijdend gedrag en intimiteit online gekomen. In de podcast vertel ik een verhaal over intimiteit op de werkvloer vanuit mijzelf. (Hier vind je de link naar Spotify, hier naar Google Podcasts.)
Als je dat verhaal (nog) niet geluisterd hebt, doe dat dan gewoon even. Dan hoor je ook hoe ik het vertel. In de podcast vertel ik het met heel veel plezier en een lach en zo kan ik er nu ook wel naar kijken (gelukkig). Voor ik een brug bouw, geef ik je een korte samenvatting.
Ik was net afgestudeerd, was 24 en achteraf gezien was ik verliefd op ‘haar’. Dat wist ik toen misschien ook al, maar ik durfde het niet toe te geven. Niet aan mezelf en zeker niet aan haar. Ze zou naar Amerika gaan en niet meer terugkomen, dus ik kon mezelf maar beter beschermen. Ik denk dat ze, achteraf gezien, ook gevoelens voor mij had. Dat durfde ze ook niet aan mij toe te geven, denk ik.
Wat volgde was een wekenlange dans van aantrekken en afstoten, van zowel haar kant als van mijn kant. Tot ik op de afdeling, op haar laatste dag geloof ik, dus allemaal cadeaus kreeg. Het was vrijdagmiddag en ik kreeg hints waar het volgende cadeau lag. Al mijn collega’s waren erbij, iedereen vond het fantastisch natuurlijk. Behalve ik.
Ik schaamde me dat het gebeurde, wist niet hoe ik moet reageren en later kreeg ik twee standjes. Eerst kreeg ik een standje van mijn hoofdverpleegkundige (‘dit hoort niet op de werkvloer’) en later nog van haar (‘ik heb al die moeite gedaan voor jouw belachelijke reactie van onder andere schaamte’).
Uit bescherming
We spraken elkaar nog een aantal keer, zij ging naar Amerika en het verhaal was over en uit. Geen mooie, overzeese berichten of belletjes of iets dergelijks, gewoon geen contact meer. Uit bescherming. En ik denk ook bij haar.
Dat ik een aantal keer ‘ik denk’ schrijf, zegt al genoeg. Ik durfde me niet genoeg uit te spreken, vond het allemaal veel te eng en interessant tegelijk en wilde mezelf dus beschermen. Dat is totaal mislukt natuurlijk.
Ik was verslaafd aan liefde, aan de dans van het aantrekken en afstoten, kende geen grenzen, durfde daardoor mijn grenzen niet aan te geven, durfde me niet kwetsbaar op te stellen en kon niet ontvangen. Mooie diagnose, al zeg ik het zelf.
Hoe pijnlijk dit destijds ook was, ik ben graag een voorbeeld voor andere verpleegkundigen. Dit verhaal vat namelijk (deels) samen waar veel verpleegkundigen persoonlijk mee struggelen: moeite met grenzen en kwetsbaarheid aangeven.
Moeite met grenzen aangeven
Als je moeite hebt met grenzen aangeven, is dat op je werk en privé. Je zegt ‘ja’ tegen een extra dienst, tegen je patiënten, tegen je collega’s, tegen je familie, tegen je partner… Terwijl je liever ‘nee’ zou zeggen. Maar ‘nee’ zeggen wil je niet. Kort gezegd: je baalt van jezelf als je ‘ja’ zegt en voelt je schuldig als je ‘nee’ zegt.
Het is handelen vanuit angst: om alleen te zijn, om er niet bij te horen, om je baan te verliezen, om niet leuk gevonden te worden, om verlaten te worden, om afgewezen te worden… Zo zijn er waarschijnlijk nog wel een aantal. Ik kan zeggen dat elke angst irreëel is en je niet vanuit je angst hoeft te handelen, maar daar heb je niks aan. Als je namelijk zou weten hoe je dat niet moet doen, zou je je grenzen beter aangeven.
Het interessante aan dit onderwerp is dat je weet hoe je je grenzen aan moet geven. Gewoon ‘nee’ zeggen namelijk. Je hebt in je hoofd dat als een bepaalde situatie zich voordoet of een bepaald persoon zegt iets tegen je, ga je ‘dit’ zeggen. Toch gebeurt het weer niet en dan baal je van jezelf. Je geeft jezelf op je kop op een heleboel verschillende manieren.
Je kiest voor korte termijn fijn, lange termijn pijn
Ik heb het altijd over korte termijn fijn, lange termijn pijn en dit is daar een fantastisch voorbeeld van. Op de korte termijn is ‘ja’ zeggen fijn, omdat je de confrontatie niet hoeft aan te gaan en/of je je angst niet hoeft te voelen. Op de lange termijn voel je alleen pijn, omdat je van jezelf baalt en je je weer niet hebt uitgesproken zoals je wilde. En je daardoor niet hebt gekozen voor wat JIJ wilde.
Ik weet hoe vervelend dat voelt, dat heb je zojuist kunnen lezen. Je grenzen (kunnen) aangeven komt uiteindelijk in veel meer dingen tot uiting dan je nu misschien denkt. Het uit zich in altijd beschikbaar en/of bereikbaar voor anderen en het moeilijk vinden om ‘nee’ te zeggen. Misschien sta je altijd aan, ben je altijd in beweging en vind je het moeilijk om stil te zitten.
Misschien ben je ontevreden in je relatie en/of als je kijkt naar je voorgaande relaties waren het geen gelijkwaardige relaties of ben je bang om (leuke) dingen te missen waardoor je altijd ‘ja’ zegt. Waardoor keuzes voor je gemaakt worden. Mogelijk zeg je vaak niet wat je werkelijk denkt, kies je niet voor wat je werkelijk wilt en/of cijfer je jezelf gemakkelijk weg.
Het zijn allemaal voorbeelden van je grenzen niet aangeven en vormen van lange termijn pijn. En wat je wilt is juist naar korte termijn pijn, lange termijn fijn. Zodat je met je angst kan dansen en wél kiest voor wat JIJ wilt.
Kies voor andersom: korte termijn pijn, lange termijn fijn
Vrijdag 22 april geef ik met Tim van Duin weer een grensverleggende training over grenzen aangeven van 9:30 tot 16:00 in Krommenie. Herkende je je in deze tekst? Dan is dit mogelijk iets voor jou.
Na deze training:
- Weet je waar en bij wie je je grenzen aan mag gaan geven en hoe je dat doet.
- Durf je de confrontatie op te zoeken in plaats van jezelf weg te cijferen door dichtbij jezelf te blijven.
- Kan je je grenzen op tijd herkennen zodat je ze eerder kan aangeven (in plaats van balen van jezelf als je ‘ja’ zegt).
- Durf je te kiezen voor gelijkwaardige relaties en ben je in verbinding met jezelf omdat je voelt dat je het waard bent.
- Weet je wie je werkelijk bent, wat je belangrijk vindt en durf je daarvoor te kiezen.
Even concreet wat we gaan doen
Je vindt het moeilijk om je grenzen aan te geven en dat heeft zijn redenen. We beginnen met het zoeken naar jouw redenen. Je leert waarom en hoe je (te) makkelijk verantwoordelijkheid draagt en overneemt van anderen en wat dat je oplevert of gekost heeft. Het dragen van al die verantwoordelijkheid zorgt ervoor dat de balans tussen geven en nemen uit balans is.
We geven je inzichten in je angsten en hoe je met je angst toch kan kiezen voor wat je werkelijk wilt. Dit alles doen we met oefeningen. Allemaal concreet en makkelijk toepasbaar op je huidige leven. Tot slot brengen we je eerst terug in je overlevingsmechanisme en leren je daarna hoe je eruit komt. Zodat je situaties na deze training direct herkent en daarop kan handelen.
Je wordt volledig ontzorgd en gedragen door ons (dus ook qua lunch). Wij bieden je volledige veiligheid tijdens de training zodat je er zoveel mogelijk uithaalt.
Voor 200 euro kan je erbij zijn. Als je nog vragen hebt, laat het me gewoon weten. Hieronder vind je een review van iemand die er eerder ook bij was:
