Ik heb er heel veel aan gehad! Suuuper inspirerend. Heel erg duidelijke voorbeelden, herkenbare vooral. Ik las het echt zo van: ohja herkenbaar, dit herkenbaar. Ik ben mezelf bewust geworden van wat ik doe om situaties of angsten te vermijden of om soms mezelf te vermijden, dus daar wil ik op een of andere manier toch wel aan werken. Had voor mezelf wat aantekeningen gemaakt en wil die voor mezelf zo af en toe is doorlezen om mezelf eraan te herinneren dat ik voor mezelf mag zorgen terwijl ik voor anderen zorg!

— Marrina Kreuk

Herkenbaar?

Je bent verpleegkundige en je houdt van je werk. Je bent zorgzaam, sociaal, wordt aardig gevonden, kan je aanpassen, maakt niet snel ruzie en weet anderen een goed gevoel te geven. Alleen de laatste tijd heb je toch meer stress dan je had toen je begon als verpleegkundige.

De onregelmatigheid, het hoge verzuim en het wisselen van diensten beginnen zijn tol te eisen. Waarschijnlijk voel je je niet gewaardeerd in je werk. Alsof het maar voor lief wordt aangenomen dat jij altijd zo hard aan het werk bent. Hoe gaat het met je? En hoe gaat het écht met je?

Het is de vraag die te weinig aan verpleegkundigen gesteld wordt. Misschien stel je hem ook wel te weinig aan jezelf, doordat je altijd bezig bent met hoe het met anderen gaat. Het is een onpopulaire vraag omdat er vaak verwacht wordt door anderen en jouzelf dat je er altijd moet zijn voor alles en iedereen.

Dat je altijd zorgt, hard werkt, de schouders eronder blijft gooien voor je patiënten/cliënten en altijd ‘ja’ zegt tegen bijvoorbeeld een extra dienst. En dat je altijd beschikbaar of bereikbaar bent voor anderen bent.

Door die verwachtingen, of misschien ben je het nu gewend en doe je het, vind je het moeilijk om ‘nee’ te zeggen. Je vindt het sowieso moeilijk om ‘nee’ te zeggen. Als je wel ‘nee’ zegt, voel je je schuldig omdat je voor jezelf kiest. Maar je baalt van jezelf als je ‘ja’ zegt.

Je bent altijd zo gericht op hoe het met je patiënten/cliënten gaat, je familie, je vrienden en je partner, dat je jezelf wel eens vergeet. Waardoor je te weinig tijd voor jezelf hebt en eigenlijk ook nooit aan jezelf vraagt ‘Hoe gaat het nu écht met me?’. En je het moeilijk vindt om écht goed voor JOU te zorgen. Omdat je continu rent en ‘ja’ zegt voor anderen.

Diep vanbinnen weet je dat je beter voor jezelf mag gaan zorgen, alleen je weet niet hoe. Hoe fijn zou het zijn als je wat vaker écht voor jezelf zorgt? Dat je, door beter voor jezelf te zorgen, ook (weer) beter voor anderen kunt gaan zorgen.

En dat die zelf voor meer ontspanning en een kettingreactie aan positiviteit, gezondheid en weerbaarheid bijdraagt? Zodat je je meer uitgerust, meer ontspannen, fit en vitaal en voelt en dat allemaal uitstraalt naar je collega’s en je patiënten. Laat mij je helpen beter voor jezelf te zorgen terwijl je voor anderen kunt zorgen.

Thomas Groen, coach

Coach
Thomas Groen

Op mijn 11e liep ik zware brandwonden op. Op mijn 15e en 25e ging ik naar de psychologe voor behandeling van mijn Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) en op mijn 21e voor een negatief zelfbeeld.

Dit voelde als zwakte en als falen. Ik heb mij hier tot mijn 25e voor geschaamd. Tot ik begon in te zien dat het geen zwakte was. Ik ben hier openlijk over gaan praten en ik heb van mijn zwakte mijn kracht gemaakt.

Ik voelde mijzelf nooit een echte macho, maar ‘wel gewoon stoer’. Gevoelig, maar wel een echte man. Toen mijn moeder mij aanraadde om verpleegkundige te worden, moest ik eerst lachen. ‘Ik had gymnasium gedaan en ging toch geen HBO doen? En zeker geen verpleegkunde, dat was voor vrouwen.’ Toen ze me herinnerde aan dat ik altijd ambulanceverpleegkundige wilde worden, was ik om.

Ik vond verpleegkundige zijn heel tof, tot ik erachter kwam dat ik meer impact wilde maken. Ik zei, deed en koos niet (voor) wat ik werkelijk wilde omdat ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Het waren zelfopgelegde beperkingen en die hielden mij klein.

In het ziekenhuis merkte ik de frustratie van mede zorgverleners. Onregelmatige werktijden en hoge werkdruk gingen gepaard met veel stress. Ik zag en hoorde veel verpleegkundigen die het moeilijk vonden om net zo goed voor zichzelf te zorgen als voor hun patiënten. Dit was op het gebied van voeding, slaap, ontspanning en persoonlijk leiderschap.

Veel verpleegkundigen spraken zich vaak niet uit zoals ze wilden en dat leverde veel frustraties op. Uiteindelijk konden ze niet zijn wie ze echt wilden zijn. Ik besloot zowel mijn leven beter in te richten met meer rust als het leven van anderen. Dat begon in 2020 als coach bij Personal Body Plan op het gebied van lifestyle en vitaliteit.

Het is mijn missie om het zorgsysteem te verbeteren en gezonder te maken voor alle zorgverleners. Ik ben ervan overtuigd dat verpleegkundigen een wezenlijk verschil maken en een nog groter verschil kunnen gaan maken hierin. Dat begint met goed voor zichzelf zorgen en opkomen en door duidelijke grenzen te stellen.

Om dit verpleegkundig leiderschap duurzaam uit te (kunnen) voeren, help ik verpleegkundigen naar een fit lijf en rust in hun hoofd met meer energie en zelfvertrouwen. Naast verpleegkundig leiderschap coach ik verpleegkundigen om persoonlijk leiderschap (terug) te pakken zodat je zonder maskers door het leven kan gaan en je je leven kan leiden zoals JIJ dat wilt.